(Σεβασμός και τιμή στον Αλέξη Γρηγορόπουλο σημαίνει αποχή από το μνημόσυνο και τις διαδηλώσεις για τον Δεκέμβρη της «εξέγερσης» που δεν εκφράζει πουθενά τους αγώνες των αναρχικών/αντιεξουσιαστών για μια άλλη κοινωνία. Κανείς αναρχικός δεν θα είναι ποτέ με την «κουλτούρα» της εκδίκησης και του ταξικού μίσους).

Ο νεκρός δολοφονημένος Αλέξης Γρηγορόπουλος δεν ανήκει σε κανέναν, μα κανέναν, παρά μόνο στους δικούς του.

«Δικοί του» είναι ο οικογενειακός και προσωπικός κύκλος και όχι η όποια δημόσια, πολιτική και μαζική εκμετάλλευση του νεκρού.

Η θύμησή σου ποτίζει επιτέλους τα ξερά μας χείλη και τα καθαρίζει από την αλμύρα, σαν «το αγαπάτε το πράσινο» στο δημοτικό πάρκο που το φύτεψαν και το εγκατέλειψαν εκεί για να πεθάνει από ξηρασία και τώρα δέχεται με λύτρωση την μπόρα που του δίνει «παράταση ζωής».

Καλπάζει ο νοτιάς με 15χρονων ταχύτητα, ρίχνεται πάνω από τα βράχια και την προβλήτα και σε ξαναφέρνει κοντά μας πάνω σε σπασμένη σανίδα, ότι απέμεινε από την βάρκα του μετανάστη που το ταξίδι του σταμάτησε από μια σφαίρα στην ταραγμένη βρόμικη και σάπια θάλασσα, που έλεγε κι ο Σαββόπουλος…

Της θάλασσας που μας επιστρέφει εκτός από τις κονσέρβες, τα χαρτιά, τα μπουκάλια και το πετρέλαιο που της άδειασε η «παραγωγική» βουβή ζωή μας, και τον κάλυκα από την σφαίρα που σταμάτησε πάνω σου στις 6 Δεκέμβρη, Αλέξανδρε.
Άδεια για σένα πια, γεμάτη όμως και έτοιμη ξανά, αυτή τη φορά για όλους, όλες εμάς….

Υπάρχουν πολλών ειδών σφαίρες Αλέξανδρε…
Ακούγεσαι από μακριά, σαν το βουητό πριν τον μεγάλο σεισμό που θέλει να ανοίξει με τα στήθια του την Γη, να ζητήσει να χορέψουμε μαζί του τα πρωτοτράγουδα της μάνας, τον ήχο από τα πρώτα άτσαλα βήματα στην στράτα για τον «όμορφο κόσμο, αγγελικά πλασμένο»… και μετά στην αγκαλιά του πατέρα στην μέση του ουρανού να τρέχει πότε με τον ήλιο και πότε με το φεγγάρι, να μην κουράζεται ποτέ να ανοίγει καινούργια κάθε φορά μονοπάτια μέσα από τα σύννεφα…

Τι περίεργο μέσα σε 15 χρόνια, η ίδια αγκαλιά να σηκώνει το γέλιο σου μέχρι τ΄άστρα και η ίδια να σκεπάζει με χώμα το ξαφνικό σου «άχ» στον δρόμο… Κάπως έτσι αρχίσανε όλα για τους περισσότερους από εμάς, μόνο που εμείς σταθήκαμε πιο τυχεροί από σένα, ζούμε, έτσι λέμε ακόμη και «κλαίμε» και «τιμάμε» τους πεθαμένους για τις «ανάγκες», τους «σκοπούς» και τις «φλόγες» της «εξέγερσης».

Το κύμα φέρνει την φωνή σου απ΄τά ανοιχτά, σαν την στάχτη από την Πάρνηθα, τον Υμηττό ή την Πεντέλη που μπαίνει κάθε καλοκαίρι στην Αθήνα την «διαμαντόπετρα», της εξάτμισης και της πύρινης ασφάλτου το «δαχτυλίδι». Απόψε η νύχτα δεν έχει φεγγάρι για ερωτευμένους και Σαββατοκύριακο στο σφαγείο της παραλιακής, όλη η εικόνα παγώνει στο άκουσμα απ΄ το ουρλιαχτό που πρόλαβε να βγει από το στόμα του τελευταίου σου Δεκέμβρη.

Μπορώ να το δω Αλέξανδρε, το σημάδι που μου δείχνεις που άφησε η σφαίρα, μια τόσο δα μικρή σφαίρα αλήθεια πώς χώρεσε και μπήκε σε μια τόσο μεγάλη και δυνατή καρδιά;

Ξέρεις Αλέξανδρε, δεν θέλω να σου πω ψέματα…
Θέλω η θανάσιμη πληγή σου να κλείσει, να μην την κρατήσουμε ανοιχτή για να ξεπλένουμε τα χέρια μας από εκδίκηση και μίσος, θέλω να σε αφήσουμε ήσυχο να θρηνήσεις εσύ και οι δικοί σου τον τελευταίο σου Δεκέμβρη… Εμείς που είμαστε ακόμη ζωντανοί και έχουμε γίνει «επαγγελματίες» στο να σκυλεύουμε, να ασελγούμε και να φτύνουμε πάνω στην σωρό και στους τάφους των δολοφονημένων, χρόνια τώρα… Ας σωπάσουμε, καιρός είναι να αλλάξουμε διαδρομή, να ανακαλύψουμε τα λάθη μας, αλλά και να μην ξεχάσουμε!

Κηδέψαμε την επανάσταση, πέρυσι, λίγες ώρες πριν την κηδεία σου, σε σημαδέψαμε και εμείς «συμβολικά» με όλες τις «καλές προθέσεις» για την εκτόνωση και πραγμάτωση του αυτοσκοπού μας, είμαστε ικανοί στην καπηλεία γιατί «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», μάθε το, δεν έχουμε λογαριαστεί ποτέ με «τον μπάτσο που έχουμε μέσα μας κι ας μην έχει στολή», θα σε σκοτώνουμε και εμείς με την σειρά μας κάθε φορά που με βια θα χρησιμοποιούμε για το μνημείο της τυφλής βίας και του κοινωνικού πολέμου, τ΄ονομά σου…
Αλέξη Γρηγορόπουλε,
Μην μας έχεις εμπιστοσύνη…
Μην γυρίσεις πίσω να κοιτάξεις, συνέχισε μπροστά και ζήσε τους επόμενους Δεκέμβρηδες, υπερασπίσου τους δικούς σου γιατί εμείς θα σε διαψεύσουμε… Κι αν είμαστε κάποτε άξιοι να συναντηθούν οι δικοί μας με τους δικούς σου, τότε έχουμε μια ελπίδα να σε τιμήσουμε και να σε σεβασθούμε πραγματικά!

Δεν το κάναμε αυτό μέχρι τώρα, αλλά δώσε μας μια δεύτερη ευκαιρία γιατί το αξίζεις να σε δικαιώσουμε στα μάτια όλων των ανθρώπων που στις φλέβες τους έχουν το δικό σου αίμα και πάνω από τα κεφάλια τους τριγυρίζει κάθε μέρα και νύχτα απειλητικά, η ίδια σφαίρα από το Κτήνος της Εξουσίας και της Βαρβαρότητας που με το περίστροφο πάντα θα ψάχνει για νέους στόχους και θύματα… Γιατί είμαστε τα θύματα, σήμερα ή αύριο, της ίδιας σφαίρας, του ίδιου μιλιταρισμού, της ίδιας βιομηχανίας των δήμιων των όπλων που έχει γραμμένη την ζωή όλων των ανθρώπων, με ή χωρίς «στολή», στην παλιά της την σκανδάλη….

Σου υπόσχομαι πως θα σε τιμήσω απέχοντας από όλο αυτό το θέαμα, το «μεγάλο μας τσίρκο» και το επετειακό πανηγύρι που έχει οργανώσει ο καθένας από τον σεχταρισμό του, την μυθοπλασία του ή το κανάλι του, να «μιλήσει» στο όνομα της μνήμης σου,

Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν)
μεμονωμένο άτομο από το αναρχικό/ελευθεριακό κίνημα