Κουκουλοφόροι με κράνη χτύπησαν προχθές στο κέντρο της Αθήνας φιλήσυχους νοικοκυραίους (και μάλιστα νοικοκυρές) και το δικαίωμά τους στην περιουσία τους! (τα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα). Όπως τόνισαν τα κανάλια απαράδεκτα υπήρξαν τα συγκυβερνώντα κόμματα τα οποία δεν καταδίκασαν με έμφαση την βία από οπουδήποτε προέρχεται… Ο αγώνας των καθαριστριών ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ, κόντρα σε παρα-νόμους και μπαχαλάκηδες των ΜΑΤ (πω πω τι άνδρες Θεέ μου! τι σιδερογροθιές στα χέρια, τι ποντίκια στην ψυχή… Ερωτεύομαι «τον θεληματικό με το πηγούνι» και τον «άνδρα με τέτοια στολή» έστω και με άδεια τσέπη! Αυτό το τελευταίο με δυσκολεύει λίγο… καθότι τρε μπαναλ καλή μου!!!)

Τελικά, η λειτουργία που νομιμοποιεί την βία του κράτους, παραμένει η ίδια όπως σε όλες τις περιπτώσεις που η ακρότητα σενιάρεται για να «ρετουσαριστεί». Όπως ο θρησκόληπτος κρύβεται απ τον Θεό μες στο θεό, (για να παραφράσω  την Χαρά Πρεβεδώρου), όπως ο πατριδοκάπηλος κρύβεται μες την πατρίδα απ την Πατρίδα (γιατί θυμάμαι τον νέο μας υπουργό εσωτερικών ξαφνικά;; ποια ατάκα να πρωτογράψεις;;), όπως ο αριβίστας κρύβεται μέσα στην ηθική από την Ηθική (γιατί θυμάμαι τον νέο μας Υπουργό Παιδείας, που έδωσε ένα υπέροχο μάθημα παιδείας στην κοινωνία εξοβελίζοντας από την μικροαστική οικογενειακή ζώνη τις οροθετικές που … συνωμοτούν εναντίον της ελληνικής οικογένειας…;;; των απροφύλακτων πηδηχταράδων ψηφοφόρων ξέχασε να προσθέσει…) έτσι και το παραπαίων αστικό καθεστώς κρύβεται μέσα στην ευνομία από την Ευνομία… (Εμ! Όλου του κόσμου τα στραβά η Πελαγίτσα τα τραβά που έλεγε κι η Βλαχοπούλου στην μοδίστρα..).

Κι εξελίσσεται σε δικτατορία εν δυνάμει -δυστυχώς γιατί δεν είχαμε και κάτι καλύτερο μας λέγανε στην πράξη- πιο επικίνδυνη από τις άλλες, αφού χρησιμοποιώντας στρατηγικές τύπου Χάξλεϊ είναι «ένας εξελισσόμενος θαυμαστός ολοκληρωτισμός» που δεν γίνεται και άμεσα γνωστικά αντιληπτός…

Αυτό δεν έδειξε κι η ταξικότατη στάση του  Αρείου Πάγου εναντίον των πολιτών -καθαριστριών που τους στηρίζουν με τους φόρους τους, κι ας νιώθουν εκ θεού ιδιοκτήτες του κράτους όλοι τους…;

Δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο καθώς (μέσα από απλουστευμένο λόγο και πράξη, μέσα από όσο το δυνατόν πιο ασφυκτικά -που τα μεταφράζουν οι αποκτηνωμένοι ως «συνετά»- όρια «πολιτικής νομιμότητας») ποδηγετείτε εκ των πραγμάτων η φαντασία, η «ρίζα» της σκέψης, «η ρίζα» του θέλω.  Ξέρω όμως πως το παιχνίδι  για έναν άλλον κόσμο, δύσκολα τέλειο –και θα ταν η μεγαλύτερη ατέλεια αυτό, η ακινησία- μα έστω ουσιαστικά καλύτερο, ισχύει και θα ισχύει όσο θυμόμαστε αυτό του F. Bacon που είναι γραμμένο στη ψυχή κάθε συνειδητού απέναντι στη ζωή «ταξιδιώτη»: «Αυτοί που θαρρούν πως δεν υπάρχει στεριά επειδή βλέπουν μονάχα θάλασσα, είναι κακοί εξερευνητές…».

Μπορεί στο καράβι οι σκληρές τσέπες να έχουν αμολήσει τις σκληρές κουκούλες (τα κράνη των ΜΑΤ, τι άνδρες Θε μου! Ερωτεύομαι!!) αλλά η γωνία ονοματοδοσίας του καραβιού γράφει Μπάουντι και άγριες θάλασσες όλους (και τις σκληρές τσέπες και τις σκληρές κουκούλες) μας περιμένουν…
Ώσπου να φανεί στεριά. Κι έπειτα θάλασσα και πάλι.
 
ΥΓ Τέρμα πια οι αυταπάτες, ΚΑΙ με τις κουκούλες ΚΑΙ με τις γραβάτες…