Ξέρω ότι σχεδόν ο,τι είχε να ειπωθεί για τον πρώην Υπουργό Συγκοινωνιών έχει ειπωθεί,ο,τι αστείο ήταν να γίνει έγινε και ότι ακόμα και η Νέα Δημοκρατία τον διέγραψε από το κόμμα για ανάρμοστη συμπεριφορά.

 
Αλλά δεν μπορώ να μην προσθέσω και γω κάτι σε αυτόν τον τραγέλαφο,  έναν  από τους πολλούς, που  υφιστάται  καθημερινά  η  χώρα  και εμείς μαζί. Υπάρχει  μια  λέξη  γερμανικής  ρίζας  που  όμως  χρησιμοποιείται  ευρύτερα  στις αγγλοσαξονικές χώρες που εκφράζει με τέτοια τρομακτική ακρίβεια αυτό που ένιωσα την στιγμή που είδα τον Μιχάλη Λιάπη να αραδιάζει όλα αυτά  τα σχεδόν παιδιάστικα ψέματα όταν τον συνέλαβαν με το τζιπ ανασφάλιστο και με πλαστες πινακίδες.
 
Πρόκειται για την λέξη – όρο ­ “Schadenfreude” που θα μπορούσε να μεταφραστεί και ως χαιρεκακία αλλά αυτό δεν αποδίδει ακριβώς το νόημα της. Το schadenfreude είναι εκείνο το συναίσθημα που σε καταλαμβάνει όταν σε μία ταινία με “happy end” ο καταδιωγμένος ήρωας βρίσκει το δίκιο του ενώ οι άλλοι, οι κακοί,  παθαίνουν κάτι που τους ξεμπροστιάζει στα μάτια του κόσμου. 
 
Δεν  είναι  δηλαδή  η  ευχή  να  πάθει  κάτι  καταστροφικό  ο  άλλος  ή  η  ευχή  για εκδίκηση, είναι μάλλον η κρυφή, σχεδόν ανατριχιαστική, χαρά που νιώθεις όταν κάποιος αλαζόνας και  ηθικολόγος  πηγαίνει  για  μαλλί  και  βγαίνει  κουρεμένος.  Είναι  η  μικρή απόλαυση της στιγμής που σε κατακλύζει όταν αναλογίζεσαι πόσο βλαξ (για να μην πω τίποτα χειρότερο και δεν κάνει) νιώθεις στην Ελλάδα όταν προσπαθείς να είσαι εντάξει με τις υποχρεώσεις σου, σύννομος και ευπρεπής.
 
Είναι η ικανοποίηση που νιώθεις για όλες εκείνες τις φορές που άλλοι πηγαίνουν για το μαλλί και εσύ βγαίνεις ο κουρεμένος, στην περίπτωση της Ελλάδας κατα κυριολεξία μάλιστα. Μέσα στην χαρά για το πάθημα του άλλου όμως παθαίνεις και κάτι σαν θλίψη. Κάτι σαν ντροπή. Κάτι σα να ντρέπεσαι για λογαριασμό του άλλου, λες και είσαι εσύ στη θέση του και έχεις γίνει ρεζίλι στο πανελλήνιο. Μπορεί βέβαια μέσα στην έπαρση του, οικογενειακά μεγαλεία και άλλα συναφή, ο κ. Λιάπης να μην ένιωσε τίποτα από όλα αυτά.
 
Γιατί με το να αποδίδεις στον άλλον συναισθήματα που πιθανά θα είχες εσύ αν ήσουν εκείνος, αρχίζεις  να τον λυπάσαι κιόλας ενώ κατά βάθος δεν το αξίζει. Και δεν το αξίζει γιατί τώρα κυρίως που η χώρα ταλαιπωρείται, ο κόσμος δεν έχει να φάει και η κοινωνία είναι σαν ένα καζάνι που  βράζει,  κάποιος  σαν τον  κ.  πρώην  υπουργο  απλά  προσθέτει  ακόμα  ένα  λιθαράκι θυμού για όλους  εκείνους που κυβέρνησαν και κυβερνάνε τη χώρα με τέτοια μυαλά, με τέτοια  επιπόλαιη και  εγκληματική  ελαφράδα, με τέτοια αδιαφορία και αλαζονεία και με τέτοια εκτεταμένη διαφθορά. Και ο θυμός είναι καλός μόνο όταν βρει τρόπο να εκφραστεί και να εκτονωθεί αλλιώς κρυφοκαίει και κακοφορμίζει επικίνδυνα και όχι δημιουργικά.
 
Είναι δε από εκείνους  ο  Μιχάλης,  και  κόβω  το  κεφάλι  μου  γι  αυτό,  που  σίγουρα θα αγανακτούσε βαθιά και θα χαρακτήριζε ως “κωλο­έλληνες” εκείνους­ -και είναι δυστυχώς πάρα πολλοί-­ που σου παίρνουν τη σειρα στην ουρά, που παραβιάζουν τα ΣΤΟΠ, που σε σπρώχνουν να περάσουν πρώτοι, που σου κόβουν τον δρόμο για να στρίψουν χωρίς να βγάλουν φλας, που δεν φοράνε  ζώνες ασφαλείας  και που  καπνίζουν σε  κλειστό και απαγορευμένο χώρο, που  εκσφενδονίζουν τα χαρτιά και τις σακούλες από τα παράθυρο των  αυτοκινήτων  στη  μέση  του  δρόμου  και που σε μουντζώνουν και από πάνω αν παραπονεθείς ή κάνεις κάποια παρατήρηση.